نگارنده در این کتاب می کوشد تا با تاثیرپذیری از مکتب عرفان اسلامی، نسبت میان عشق و تعلیم و تربیت را تبیین نموده و از چگونگی ورود عشق به حوزه ی تعلیم و تربیت، گفت و گو کند. وی بر این اساس با رجوع به دیدگاه های گوناگون مباحثی از این دست را مطرح می سازد: رابطه ی عشق و دیگر عواطف انسانی، جایگاه عشق در مکاتب و دیدگاه های فلسفی، عشق از منظر رویکردها و مکاتب روان شناسی، عشق پروری بنیادی ترین بعد تربیت، ویژگی های تربیتی سیر و سلوک عشق در انسان با تاثیر از مبانی عرفان اسلامی، ویژگی های اخلاق و تربیت اخلاقی از نظر عرفان اسلامی، تربیت هنری، تربیت دینی و ویژگی های آن، تربیت دینی عرفانی و جهانی شدن، خودشناسی، معرفی ارکان نظریه ی تربیتی برگرفته از عرفان اسلامی، و چارچوب نظریه ی تربیتی عرفانی با اقتباس از دیدگاه های عرفان اسلامی. به تصریح وی: “عشق در تعلیم و تربیت هم هدف است. هم راه و روش. هم آغاز است و هم پایان بی انتها. هدف است چرا که به وصل و کمال و معرفت منجر می شود. خود، راه و روش است چرا که سیر تکاملی داشته منزلگاه های بین راه را در دل خودش جای داده است. به علاوه از راه ها و روش های دیگر نمی توان به آن دست یافت. درست است که در مراحل و منازل ابتدایی ممکن است که عقلانیت و تجربه ی حسی به کمک آن بشتابد. اما بایستی در نظر داشت که به طور کلی موضوعیت عشق با عقل جزیی انسانی و تجربه ی حسی تفاوت دارد. این توضیحات دلالت بر آن دارد که در نظام تعلیم و تربیت متاثر از عرفان اسلامی، تربیت عاطفی یا محوریت عشق، اصالت دارد و حتی مهم ترین جنبه ی تربیت، تلقی می شود.