اسطوره به نمونه های ازلی حوادث، شرایط، و قدرت نمایی های خدایان یا ابرانسان هایی می پردازد که خارج از زندگی معمول انسان رخ می دهند و می توانند مبدا و خاستگاه آن به حساب آیند. این حوادث مافوق طبیعی در زمانی متفاوت با زمان تاریخی قرار می گیرند، زمان آن ها معمولا آغازگاه خلقت جهان و یا دوران ابتدایی و پیش تاریخ است. کهن نمونه، صورت ازلی و سرنمون، همه بر یک مفهوم دلالت دارند؛ و آن چیزی نیست مگر «تصویر شخصیت یا الگویی خاستگاهی که در ادبیات تکرار می شود و چنان قدرتمند است که می تواند جهانی باشد. این الگوها و موقعیت ها، که در اندیشۀ پیشا ـ تفکر جای دارند، در افراد مختلف احساسات مشابهی را برمی انگیزند. ادبیات یکی از ده ها محلی است که کهن نمونه می تواند خود را در آن به ظهور برساند و بی شک یکی از این تجلی گاه ها، ادبیات نمایشی است. موضوع محوری این کتاب، ادبیات نمایشی است و پیوندی که با کهن نمونه و اسطوره برقرار می کند. در کتاب پیوند کهن اسطوره و تئاتر رخ می نمایاند تا ادبیات نمایشی به عنوان یکی از بهترین محمل های به کارگیری نقد اسطوره ای و کهن نمونه ای جلوه گر شود. نیز ظهور کهن نمونه ها و اساطیر در ادبیات ماشینی ایران بررسی می گردد.