سرِ باندپیچی شده ام را به شیشه خنکِ پنجره ماشین تکیه می دهم. مامان رانندگی می کند و من به جلو نگاه می کنم؛ به قطره های کوچک باران، در نور قرمز چراغ ها. دو هفته ی تمام گذشته است و هنوز هم باورم نمی شود. فکر می کردم جدا شدن از او برایم بدترین درد است، اما این را دیگر نمی توانم درست کنم. نمی توانم دستبند آویز دار را بیرون بیاورم و همه چیز را درست کنم. او واقعاً رفته است. پنج روز پیش طی مراسمی در قبرستان محلی به خاک سپرده شد و من آن قدر وا مانده بودم که نتوانستم بروم.