کتاب حاضر، با تمرکز بر تفسیر متون خود هایدگر پیش می رود و بحث و بررسی آثار ثانوی، عمدتاً به نحو موازی در پانوشت ها پی گرفته می شود. به همین دلیل، برخی پانوشت ها از حدود متعارف تجاوز کرده اند و به بحث هایی مستقل و اشاراتی به پژوهش های آینده تبدیل شده اند. همچنین به جهت همین ضابطه و روش اتخاذشده درون متنی است که به عمد، هرگونه بحث و حتی اشاره به چندین دهه سنت مطالعات هایدگر در ایران را نیز – که پیش و بیش از همه با نام استاد فقید، سید احمد فردید و تفسیرهای له و علیه او گره خورده است – مسکوت گذاشته ام، بی آنکه در سیر مطالعات خویش به آن بی توجه بوده باشم؛ بلکه کوشیده ام در این پژوهش، تنها خاستگاه های درونی تفکر هایدگر را جستجو کنم. از میان سنت های تفسیری، بیش از همه به هرمنوتیک فلسفی گادامر و عمدتاً به حوزه آلمانی زبان هایدگر پژوهی توجه داشته ام که تفصیل آن در مقدمه و متن کتاب آمده است.