13 رجب 1357 بود. نامش را به انتخاب پدرش و به یمن میلاد حضرت امیر، علی گذاشتیم. به دنیا که آمد، جثه ی کوچکی داشت. این را وقتی فهمیدم که او را برای اولین بار در آغوش گرفتم. نگرانش بودم. پدرش می گفت این طور نمی ماند. روزی برای خودش پهلوانی می شود. دلم به همین حرف ها خوش بود. برخلاف خیلی از بچه های دیگر، آرام بود. این آرامش را می شد از نگاه معصومانه اش هم فهمید. آرامشی که همراهش ماند تا روزهایی که در کنار دیگر مدافعان حرم به سوریه رفت و تا روزی که برای آخرین بار صدایش را پشت تلفن شنیدم. مادر، علی ام؛ حالم خوبه. نگران نباش…