«ویلیام برن»، نویسنده کتاب، معتقد است که جهان کنونی ما جهان تکنیکی شده ای است که تجلی آن در تکنولوژی است. وی در بخش آغازین کتاب از راسل، وایتهد و وتگنشتاین یاد می کند و با طرح این سه فیلسوف نشان می دهد که فلسفه باید مقدم دانسته شود. به زعم وی تکنیک نمی تواند فلسفه ای را تولید کند و به آن جهت بخشد؛ چرا که تکنیک، توان مطلق ندارد. وی در ادامه ناگزیر پای هایدگر را به میان می کشد، چرا که بیش از هایدگر، هیچ فیلسوفی مساله وجود را مطرح نکرده بود. هایدگر خود می گوید که از ارسطو تاکنون فقط طرح موجود بوده است و ما وجود را فراموش کرده ایم. نویسنده در این بخش باز هم بر تکنیک نگاهی می افکند و می گوید؛ تکنیک آن طور که به واقع و به طور انضمامی در تکنولوژی فعلی ما تحقق یافته باید مورد مداقه قرار گیرد. هم چنین سه مبحث اخلاق، ارادة معطوف به اعتقاد، و ایمان معطوف به اراده را مطرح ساخته و در این میان از «ویلیام جیمز» – فیلسوف پراگماتیسم و دین مسلک آمریکایی- سخن به میان می آورد. به اعتقاد وی ویلیام جیمز واقعیتی است که ما را وامی دارد که به تفکر هایدگر مراجعه کنیم، چرا که حقیقت زندگی بشر دایما باید در چالش بین هستی و عمل واقع شود. در غیر این صورت تنها در پیچ و خم تدبیر زندگی دور خود می چرخد. کتاب با پس گفتاری با عنوان «نیست انگاری، ایمان، آزادی» به پایان می رسد. در این بخش، سپس نویسنده به شرایط پیش بینی شده نیچه ای یعنی نیست انگاری می پردازد و این پرسش را مطرح می سازد که آیا در این شرایط می توان ایمان داشت؟.