آقای ژوزف گیبن رات پسری به نام هانس داشت. او کودکی بسیار تیزهوش و استثنایی بود. چشمان جدی و پیشانی حاکی از هوشیاری و راه رفتن به شیوة موقرانه، صفات بارز هانس بود که او را از دیگران متمایز می کرد. همة معلمان، همسایگان، روحانی محل و همشاگردی هایش به فوق العاده استثناء بودن او اعتراف می کردند. درسووابیا، مشروط بر این که والدین امکاناتی فراهم می آورند ـ راهی برای پرورش استعداد پسران وجود داشت و آن رفتن به آموزشگاه دینی از طریق آزمون منطقه ای لاندا گزامن و پس از آن راه یافتن به کالج الهیات پروتستان در شهر توبینگن بود، که پس از طی این مراحل یا اهل وعظ می شوند یا سر از پشت میز خطابه درمی آورند. هانس گیبن رات از سوی مردم شهرش به عنوان تنها نامزد شایسته برای شرکت در این مسابقة دشوار و رنج آور اعزام شد و پس از گذراندن تمرین های پی درپی و ملال انگیز سرانجام نفر دوم مسابقه شد و این آغاز از بین رفتن استعدادهای وی به دلیل آموزش او در چهارچوب مقررات خشک بود.