این داستان، یک اتوبیوگرافیک از «سم شپرد» است. راوی با توصیف مردی شروع می کند نشسته روی صندلی ننویی وسط ایوان خانه ای پر رفت و آمد؛ و بعد وصف آدم ها، خانه، چهره ی مرد، آب و هوا، حشرات و پرنده ها. تصویری شسته رفته، اما دقیق از مردی بسیار شبیه به او، به قول راوی انگار قُل دیگرش. مردی با عینک دودی خیره به سرنوشتی که پاره پاره به یاد می آورد. همین اوایل داستان است که می فهمیم راوی بیمار است، زمین گیر است و مرضی دارد از پا درش می آورد که درمانی ندارد، به همین دلیل است که خودش را زیر نظر گرفته، می خواهد بفهمد اوضاع از چه قرار است، چه دارد بر سرش می آید؟ هرچند نویسنده اشاره مستقیمی به بیماری
«ای ال اس» نمی کند، اما تأکید بر جسمی که از کار می افتد اما ذهنی که هنوز در حرکت است بهترین شیوه ی گفتن از این بیماری است. همان بیماری که سال ها ماهیچه های بدن «استیون هاوکینگ» را از کار انداخته بود، اما مغزش را نه. سم شپرد، البته تا این اندازه خوش شانس نبود، بیماری در عرض یکی دو سال او را از پا درآورد… .