از چند دهه ی قبل، حل مسائل آموزش و پرورش مورد توجه جدی مسولان کشورهای مختلف قرار گرفته است، هرچه زمان می گذرد، تاثیر آموزش و پرورش جدید در سایر جنبه های توسعه ی اجتماعی و فرهنگی واقتصادی بیش تر آشکار می گردد. بی سوادی، کم سوادی و حتی پایین بودن سطح تخصص، رشد اقتصادی را کند می کند و جلوی پیشرفت اجتماعی را سد می سازد. از قرن نوزدهم علاوه بر تلاش در افزایش سطح سواد عمومی و تخصصی، گرایش به جنبه های اجتماعی آموزش و پرورش افزایش یافت و آموزش و پرورش نه به منزله ی یک هدف انفرادی بلکه به صورت یک واقعیت اجتمای مورد توجه و مطالعه قرار گرفت. دانشمندان زیادی از گذشته تا به حال درباره ی آموزش و پرورش نظریه پردازی نموده اند، می توان به نظرات دانشمندان عهد قدیم، دوره ی رنسانس، قرن هفدهم، قرن هجدهم، قرن نوزدهم، افکار قرن بیستم و دموکراسی در آموزش و پرورش اشراه کرد. در ادامه ی این نظریه پردازی ها به جنبه های اجتماعی آموزش و پرورش پرداخته شده است. نگارنده در کتاب حاضر دیدگاه ها و نظریه ها در جامعه شناسی آموزش و پرورش را بررسی کرده و دیدگاه های مختلف و مکاتب موافق و مخالف این حوزه از گذشته تا حال را ارزیابی نموده است. در ادامه نیز سعی کرده تا ضمن بررسی کمیت وکیفیت آموزش عالی، جهانی شدن و آموزش عالی را از ابعاد مختلف مورد کنکاش قرار دهد. آموزش و پرورش در ایران با نگاهی به تعلیم و تربیت پیش از اسلام، بعد از اسلام و در عصر جدید و نیز گسترش سواد در ایران و سنجش سطوح مختلف تحصیلی ازمباحث دیگر کتاب است.