این کتاب مشتمل است بر مجموعه ای از تحلیل های جامعه شناسی درباره پست مدرنیسم که در آن پست مدرنیسم از نظر اجتماعی، تحقیق جامعه شناختی فرهنگ و پایه های اجتماعی ـ طبقاتی آن بررسی می شود. “این کتاب از سه برنهاد به هم پیوسته و منسجم تشکیل شده است: 1 – برنهاد نوع فرهنگی. به این معنی که مدرنیسم نوعی صورت بندی فرهنگی “گفتاری” است، حال آن که پست مدرنیسم نوعی صورت بندی فرهنگی “شکلی” است. 2 – برنهاد تغییر فرهنگی. یعنی این که مدرن شدن فرایندی مبتنی بر تفکیک فرهنگی است، حال آن که پست مدرن فرایندی است مبتنی بر “تفکیک زدایی” فرهنگی. 3 – بر نهاد قشربندی اجتماعی. به این معنی که مولدان و مخاطبان فرهنگ مدرنیستی و پست مدرنیستی را باید در میان طبقات و خرده طبقات اجتماعی در حال سقوط و ظهور یافت”. در فصل اول درباره این سه برنهاد سخن گفته شده است. فصل های دوم تا چهارم حاوی کاوش هایی مقدماتی در ماهیت فرهنگی شکلی ـ و پست مدرنیستی ـ در مقابل اشکال مدرنیستی و گفتاری است در فصل پنجم از طریق بررسی آثار ماکس وبر، مدلل شده که خود پیدایش جامعه شناسی جز لاینفک این استقلال یابی تمام عیار است. فصل ششم به تفکیک زدایی پست مدرن همراه با انحلال امر فرهنگی در امر اجتماعی و به محاق رفتن “هاله” مدرنیستی اختصاص دارد. در فصل هفتم از پست مدرنیسم با عنوان “رژیم” دلالت “شکلی” و نه رژیم دلالت گفتاری (مدرنیستی) سخن رفته که درآن دال هم در مدلول و هم در مصداق مضمحل می شود. همچنین در دو فصل 6 و 7 با مثال هایی از سینما، تئاتر، نقاشی و معماری، مفهوم تفکیک زدایی بررسی شده است. فصل هشتم مشتل است بر مقایسه و تحلیل انواع مدرنیسم فرهنگی پاریس و وین و برلین در آغاز قرن بیستم. در فصل نهم، نویسنده از دریچه آثار “پیربوردیو”، مدرنیسم و پست مدرنیسم را تحلیل نموده است. از نظر بوردیو، مدرن شدن فرایند تفکیک و استقلال یابی ساخت های اجتماعی است. هر یک از این ساخت ها محل منازعه جمع های ستیزه گر است. بعضی از این گروه های اجتماعی در حال نبرد، به منظور، استقلال یابی مدرنیستی یک ساخت مفروض با هم متحد شده اند، حال آن که طبقات و خرده طبقات دیگر دارای منافعی ایده آل و مادی در تفکیک زدایی ساختی هستند.