این کتاب، که می‌توان آن را بخشی از تاریخ حقوق و قوانین ایران (1285ش ـ 1397) قلمداد کرد، بخشی که ایرانیان غیرمسلمان در آن برجسته شده‌اند، نشان می‌دهد که مانع اصلی بهبود جایگاه حقوقی غیرمسلمانان در جوامع اسلامی آرای فقهی است که، بدون درنظر گرفتن بافت پیدایش آن‌ها، به خطا بخشی از ایمان اسلامی معرفی می‌شوند. این کتاب، نشان می‌دهد كه چگونه این آرای فقهی شیعی به بدنه‌ قوانین ایران راه پیدا کرد. نويسنده کتاب، کوشیده است همه‌ جنبه‌های جایگاه حقوقی غیرمسلمانان را در بافت خودش ببیند و هم وظايف و هم حقوق آنان را، آن‌گونه که در منابع اسلامی بازتاب پیدا کرده، بررسی کند تا مانع اصلیِ رعایت حقوقِ غیرمسلمانان و احترام به آنان به عنوان «شهروند» به خوبی شناخته شود. در فصلی از کتاب، یک استراتژی یا تغییر رویکرد، به‌مثابه‌ی اجتهاد نوین، برای بهبود وضع حقوقی غیرمسلمانان، پیشنهاد شده است.