معنای عرف از دیدگاه فقهی عبارت است از: جریان مستمر سلوک همگانی یا اختصاصی گروهی از افراد جامعه بر انجام یاترک یک کار، خواه در مرحله‌ی گفتار باشد و خواه در مرحله‌ی رفتار. کتاب حاضر در پاسخ به سئوالاتی در حوزه‌ی عرف (به منزله‌ی مهم‌ترین عنصر استنباط) و جایگاه و محدوده‌ی کاربرد آن در دانش فقه نگاشته و در چهار فصل تنظیم شده است. در فصل نخست پس از ذکر کلیاتی درباره‌ی ماهیت‌شناسی عرف و فرق آن با مفاهیم مشابه، گونه‌های عرف بازگو شده است. “اعتبار عرف لفظی و شرایط و موانع اعتبار آن”، “اعتبار عرف عملی و شرایط اعتبار آن” و “کاربرد و نقش عرف در استنباط احکام شرعی” موضوع فصل‌های بعدی کتاب هستند.