حافظ خیاوی در داستان های به هم پیوسته ای که در مجموعه حرف اول اسمش نون بود گردآوری شده اند، به سراغ زیست شهرستانی رفته است. در این مجموعه، سختی ها و سرخوشی های زیستن در یک شهر کوچک برای فردی که کمی از محیط خود کنده است و روحیات و رفتارش چندان شبیه به همگان نیست، یکی از مهم ترین دستمایه های خیاوی بوده است. خانواده، اجتماع و نسبت آن ها با فردیت نویسنده ای شهرستانی که نوعی تک افتادگی را تجربه می کند، دستمایه ای شده برای نوشتن داستان هایی صادق و لطیف که بی خودنمایی پُرند از ظرافت های تکنیکی.