به دنبال جنگ جهانی دوم، که‌ آلام غیرقابل وصفی را برای جامعۀ بین‌المللی و به ویژه‌ افراد انسانی به‌ ارمغان آورد، لزوم تجدیدنظر در کنوانسیون ژنو 1929 آشکار گردید. فکر اساسی حاکم در زمینۀ حقوق اسیران جنگی، که در معاهدات بین‌المللی متجلی گردیده، این است که‌ اسیر گرفتن نه‌ یک اقدام سرکوب‌گرانه بلکه ‌یک اقدام مآل‌اندیشانه نسبت به حریفی خلع سلاح شده می‌باشد. بنابراین اسیر جنگی باید در سلامت باشد و به طور انسانی با او رفتار گردد. در اصل باید گفت رزمندگان دشمن که دستگیر شده‌اند مسئول اعمال ارتکابی دولت‌شان نیستند در نتیجه نباید قربانی انتقام قرار گیرند و در طول مدت اسارت باید با آن‌ها انسانی برخورد شود. شرایط زندگی اسیران جنگی در هر منطقه باید مانند شرایط زندگی افراد نیروهای خودی در همان منطقه باشد. این مسأله به ویژه باید در خصوص ابعاد خوابگاه و تأمین رختخواب و روانداز مناسب مورد توجه قرار گیرد، تسهیلات ویژه‌ای باید برای زنان فراهم شود، غذای کافی با توجه به رژیم غذایی عادی اسیران باید تأمین گردد تا سلامت آنان را تأمین کند و از کم شدن وزن آنان بر اثر کمبود مواد غذایی جلوگیری کند و آب آشامیدنی نیز به حد کافی در دسترس آنان باشد.