همیشه در وجود انسان ها، کشاکش دو نیروی متضاد واقع گرایی و آرمان گرایی موجب شده است تا انسان ها بسته به نوع تجربة خود، به یکی از دو نیرو رو آورند و یا میان آنها تعادل ایجاد کنند. این امر غیر از سطوح فردی، برای سطوح ملی و بین المللی نیز صدق می کند. بر همین اساس می توان گفت که حقوق بین الملل نیز محصول تعارض این دو نیرو است. از یک سو دولت ها به ضرورت همکاری در حوزه های مختلف پی برده اند و برای نهادمند کردن آن مجموعه، قواعد حقوق بین الملل را تنظیم کرده اند و این امر جنبة واقع گرایانة حقوق بین الملل را نشان می دهد؛ و از سوی دیگر، انسان ها و دولت ها به آرمان های والایی می اندیشند که تحقق آنها در کوتاه مدت، امکان پذیر نیست. ابعاد آرمان گرایانة حقوق بین الملل را می توان قواعد و اصول ناظر بر ممنوعیت جنگ، برقراری عدالت، احترام به دموکراسی و… دانست. حقوق بین الملل توانسته است در هر دو جنبه موفقیت چشم گیری داشته باشد، ولی نوع داوری دولت ها و انسان ها نسبت به آن متفاوت است. نگارنده در کتاب حاضر سعی کرده است که حقوق بین الملل را در متن تاریخ سیاسی نگریسته و تعادل بین ابعاد انتزاعی و عینی آن را حفظ نماید. بدین منظور اصول، نظریه ها و قواعد حاکم بر حقوق بین الملل مطرح و به مقایسة آن با رویه های عملی دولت ها پرداخته شده است. ضمن آن که مباحث مربوط به حقوق بین الملل، به صورت موردی دربارة کشور ایران نیز به اختصار مورد بررسی قرار گرفته است.