اوت سال 1992 همین که روزهای چله تابستان به آخر رسید راوی، پیاده به این امید راهی ناحیه «سافت» شد که مگر خلأیی را از خودش دور کند که هر وقت کار درازدامن اثری را به سرانجام رسانده گریبانش را می گیرد و ساعتی را در نواحی روستایی کم جمعیت از کنار ساحل تا خشکی راه می رود. یک سال پس از آن روزی که گردش را آغاز کرده بود با حالی کم وبیش در جمود مطلق به بیمارستانی واقع در «نورویچ» انتقال یافته بود. حالا به یک باره در نقطه ای تک افتاده، کور، واداده و آب رفته بود. از بسترش تنها جایی از جهان که می شد دید، لتِ بی رنگ آسمان بود در قاب پنجره و… .