این کتاب از میان همه مباحث تاریخ حدیث، دو بحث جدی را مورد توجّه و بحث می گذارد: نخست از جریان فکری حدیثی بحث می کند و سه جریان مهم ظاهرگرایی (اخباریگری و اهل حدیث)؛ عقل گرایی (فلاسفه و متکلمان) و باطن گرایی (عرفا و صوفیه) را تا اندازه ای می کاود و نمونه ها و مصادیقی از این برخوردها با حدیث را نشان می دهد.
بحث دوم کتاب، بحث و بررسی درباره مکان ها و حوزه هائی است که فعالیت حدیثی در آن ها رونق داشته مانند حوزه حدیثی شیعه در: مدینه، کوفه، بغداد، قم (قرن های چهار و پنج) ری، حلّه، اصفهان، خراسان، نجف، قم (قرن معاصر) بحث شده و در مورد اهل سنت، به سه منطقه بزرگ؛ ایران، شرق عربی و غرب عربی اشاره کرده و از چگونگی ورود و گسترش حدیث در اندلس به تفصیل بحث کرده است.