شمارگان ششم از این مجموعه شامل درس گفتارهایی است با موضوع زیبایی شناسی فلسفی و فلسفه ی هنر به تصریح نگارنده: “در حقیقت، شعر اوج هنرهای مختلف است و هر هنری از جهتی به شعر تشبه می کند و می توان آن چیزی را که درباره ی شعر، گفته شده ـ این که ماهیتش چیست و شاعر کیست ـ به طور کلی به عنوان فلسفه ی هنرها و نه فقط شعر لحاظ کرد: شدت ظهور عرفان خصوصا در شعر فارسی به حدی است که برخی ادیبان معاصر، تصور کرده اند که اساسا عرفان و تصوف، عین شعر است. بنابراین گفته اند هنگامی که شعر فارسی بعد از مولوی و جامی در رکود فرو رفت، عرفان نیز به تبع آن پیشرفت نکرد. این قضاوت بر اساس مقدمه ی نادرست اول به نتیجه ی نادرستی انجامید. شعر یکی از مظاهر عرفان و تصوف اسلامی است نه عین آن؛ حقیقت شعر، ادبیات نیست. البته پس از آن که ارتباط ذاتی شعر فارسی از عرفان، گسسته شد، شعر فارسی نیز به تبع آن بی روح و کم مایه شد”.