در این رمان “آشور مشعلی “جوانی است که اختلال حواس دارد و گم شده است. با درج آگهی گم شدن او در روزنامه، که آن هم به اشتباه “عاشور “چاپ شده فضای داستان شکل می گیرد” .فریدون”، دوست دوران کودکی آشور، عکس او را در روزنامه می بیند و به یاد خاطرات گذشته، دوران پیشین را مرور می کند : “ما شش نفر بودیم که برای خود پادشاهی می کردیم .پادشاه جزیره های کوچک کودکی .روزی دریا طوفانی شد ;نه از پادشاه تاجی ماند و نه از جزیره خاکی “! حالا صاحب عکس همان آشور که عمری از او دور بوده، به فضای خاطرات او هجوم می آورد .آری عکس، عکس آشور بود، خودش است، از کلاس اول تا دیپلم با هم بودند، در آبادان، و حالا هم او بود که در سی سالگی گم شده است، پس چرا عکس این قدر قدیمی است؟ فریدون از فرط هیجانی که با دیدن عکس آشور به او دست می دهد با همسرش “محبوبه “تماس می گیرد و گم شدن آشور را به او خبر می دهد ;اما عکس العمل زنش که با بی تفاوتی او را به خویشتنداری فرا می خواند، عذابش می دهد” :ما هم توی دبیرستان حکیم نظامی چند تا دوست بودیم، کشته و مرده هم .سوگند وفاداری و عهد و پیمان و چه می دونم از این کوفت و کلک ها داشتیم .حالا همه شون با شوهر و بچه زیر و رو شدن .فقط بخت من بیچاره بسته بوده که اونم دچار حضرت عالی شده .”…با گفتن این حرف ها، فریدون به فضای گذشته سیر می کند :سال پنجاه و هشت یا نه؟ خیابان امیری، رو به روی سینما نیاگارا، کتاب فروشی سیاهکل .آشور را بعد از مدت ها بی خبری می بیند که در چارچوب در ایستاده با او دست نمی دهد . انگار حواسش نیست .فضای کتاب فروشی آمیخته با علامت “داس و چکش “است ….