“ژواکیم ماریا ماشادو دآسیس”، نویسنده برزیلی این کتاب، زندگی خود را با زبانی آمیخته به طنز و در قالب زمان روایت می‌کند و طی آن از عواطف، هیجانات، بلند پروازی‌ها، شکست‌ها و پیروزی‌های خود، از اوان کودکی تا دمدمه‌های مرگ، سخن می‌گوید” .ماشادو دآسیس در آغاز کتاب با وجد و شور برخاسته از خودآگاهی نویسنده که از سر لطف خواننده را هم در آن شریک می‌کند، سرمشق‌های قرن هجدهمی زندگی‌نامه خود را با این اخطار جدی نام می‌برد :راستش را بخواهید این کتاب همه‌اش روده درازی و پرگویی است، و من که براس کوباس باشم، اگر هم در نوشتن آن از سبک آدمی مثل استرن یا زاویر دمستر تقلید کرده باشم، احتمالا یک جور بدبینی آکنده از نق و نوق و گنده دماغی خاص خودم را چاشنی آن کرده‌ام . کاملا امکانش هست .این نوشته آدمی است که دیگر مرده .من این کتاب را با قلم نشاط و مرکب مالیخولیا نوشتم و خودتان می‌توانید حدس بزنید که از این پیوند چه معجونی به بار می‌آید …(ماشادو در سال 1839به دنیا آمد .او شخصیت براس کوباس، نویسنده زندگی‌نامه بعد از مرگ، را یک نسل مسن‌تر انتخاب می‌کند و سال تولد او را به 1805می‌برد (.نوشتن این رمان که تلاشی است برای پیش بینی سالخوردگان از جمله کارهایی است که نویسندگانی با خلق و خوی مالیخولیایی همچنان به آن گرایش دارند .”