پسربچه ای که خود را «گرگ هفلی» می نامد، با فشار مادر و پرستارش ناچار به نوشتن خاطرات خود شده است. او از این کار بیزار است، به خصوص که برادر بزرگ ترش هم یادداشت های او را خوانده و حالا مسخره اش می کند. اما گرگ هفلی به نوشتن ادامه می دهد و تسلیم نمی شود. او در قسمتی از خاطراتش نوشته: «امروز من تلفن را جواب دادم و پشت خط خانم «گیلمن» بود که مامانم را کار داشت. امّا مامان آرام گفت: «بگو من خانه نیستم» من نمی توانستم این کار را بکنم. شاید مامان می خواست کلک بزند که من دروغ بگویم یا یک همچنین چیزی؛ اما هیچ راهی نداشت که من قولم را بشکنم. پس قبل از این که حتی یک کلمه با خانم «گیلمن» حرف بزنم مامان را مجبور کردم برود بیرون از خانه. از نگاهی که مامان موقع برگشتن به من کرد فهمیدم که دیگر نمی خواهد مجازات راست گویی را در من ادامه بدهد.»