خان جون، توسط خواهرزاده های خود «سانی و سودی» به آسایشگاه «خانة آفتاب» آورده شده است. خانة آفتاب گران ترین آسایشگاه تهران و در ناحیه ای خوش آب و هوا و ساکت در سعادت آباد است. خان جون خاطرات قدیمی خود مثل خاطرات لقانطه، نخل های شمالی، عمارت بارانی و مدرسه را بازگو می کند. تمام خاطرات او مثل تکه های یک تابلوی نفیس و مرموز است که او هیچ وقت نتوانسته است تکه های پراکندة آن را سر جایش بگذارد و تصویر منظرة کاملی از آن در ذهن خود ترسیم کند. خاطرات خان جون و تمام کسانی که زندگی آنها به نحوی به عمارت سعادت آباد مربوط می شد، در این نمایش نامه به تصویر کشیده شده است.