این رمان، اولین تلاش «اولگا توکارچوک» در سبک موسوم به «صور فلکی» (ترکیب خاطره، داستان و اسطوره) است که البته بعدا در رمان «گریزها» نیز از آن استفاده شد. او سبک منحصربه فردی در روایت دارد؛ چراکه با استفاده از داستان های کوتاهِ کوتاه در پی پرداختن به مسائل گوناگونی است که اگر این موجز بودن در قبال شان رعایت نمی شد قطعا نتیجه مطلوبی هم به دست نمی آمد. او در کتاب هایش به تمامی حوزه ها اعم از فرهنگ، سیاست، مسائل اجتماعی و روزمره، مناسبات بشری و…، اشاره درستی می کند و از این رهگذر به دنبال اصلاح و پیشرفت در تمامی این حوزه هاست. در گزیده کتاب «خانه ی روزانه، خانه ی شبانه» می خوانید: «در خانه مارتا قفل بود. پس با لگد بازش کرد. البته بعد از شنیده شدنِ غژغژ زننده ی لولای در! مارِک مارِک با حال نزار وارد آشپزخانه ای شد که گویی همین دیروز مارتا آنجا را ترک کرده. رومیزی شمعیِ کشیده شده بر روی میز آشپزخانه آن قدر بلند بود که به کف می خورد. رویش یک چاقوی بزرگِ مخصوص بریدن نان وجود داشت. مارِک مارِک به سرعت زیر میز سرک کشید اما چه فایده که چیزی آنجا نبود!…».