در کتاب حاضر، مؤلف مسئله معنا را به مرکز مباحثه فکری بازمی گرداند. دغدغه اصلی کتاب این پرسش است که چگونه می توان برای تناهی انسان، بدون توسل به چیزی که از آن تناهی برمی گذرد، معنایی یافت. مؤلف با تأملی ژرف بر موضوع مرگ، ایده هیچ انگاری را با عبور از بلانشو، لویناس، رمانتیسم ینا و کاول پی می گیرد. این تأمل در خوانشی از بکت، که از بسیاری جهات قهرمان کتاب است، به بار می نشیند.