“شاهنامه” شاهکار فردوسی است که حدود شصت هزار بیت دارد و در آن از تاریخ قدیم ایران از آغاز تمدن نژاد ایرانی تا انقراض حکومت آن به دست عرب، سخن رفته است. شاهنامه را می توان به سه دوره تقسیم کرد: دورۀ اساطیری (از عهد کیومرث تا ظهور فریدون)؛ دورۀ پهلوانی (از قیام کاوه تا قتل رستم)؛ و دورۀ تاریخی (از اواخر عهد کیان به بعد). اما قسمت اخیر نیز آمیختگی تمام با افسانه ها و داستان های حماسی دارد. کتاب حاضر دربرگیرندۀ برخی از داستان های شاهنامه به نثر است که فردوسی با استناد به تاریخ نیاکان خود، نیز داستان ها، افسانه ها و تاریخ ایران آن ها را سروده است. این داستان ها عبارت اند از: ضحاک ماردوش؛ زال و رودابه؛ هفت خوان رستم؛ رستم و سهراب؛ سیاوش؛ بیژن و منیژه؛ رزم رستم و اسفندیار؛ بهرام چوبینه؛ پادشاهی اسکندر؛ پادشاهی قباد مشهور به شیرویه؛ و پادشاهی کسری انوشیروان.