ما اتفاق ها را آن گونه به یاد می آوریم که ذهنمان می خواهد. آنچه می بینیم، می شنویم و حس می کنیم در ذهن ما جا می گیرد، ولی ذهن انسان تصویرها را به شکلی دگرگون می کند که با دنیای واقعی متفاوت اند. ذهن انسان دوربین بی طرف و ثابتی نیست، بلکه تدوینگر و فریبکار است. همین باعث می شود روایت هر کسی از تجربه ی زیستن یگانه و مختص به او باشد. تجربه های عاشقانه نیز بر همین اساس به یاد می آیند و هنر رمان، ساختن جهان تازه ای از هزارتوی ذهن با هزارتوی زبان است. «دختران خانه ی شماره 17»، روایت عشق و بازی با زمان و زبان است. شخصیت های این رمان پیچیده و ناآشنا نیستند ولی با خواندن این رمان پی می بریم انسان موجودی پیچیده شده در زمان و زبان است.