کتاب «درآمدی بر تاریخ جامعه شناسی شناخت» شامل هفت فصل اصلی است. کتاب حاضر با درآمدی کوتاه درباره جامعه شناسی شناخت آغاز شده و اصطلاح شناسی آن توضیح داده می شود. در این فصل، رابطه جامعه و آگاهی نزد جامعه شناسان کلاسیک و بنیان گذاران اندیشه اجتماعی مدرن بیان شده و مناقشات به وجودآمده درباره این نسبت مرور می شود. در پایان این فصل نیز نویسنده، تعریف مختار خود از جامعه شناسی شناخت را شرح می دهد. در دومین بخش کتاب، نگارنده به سراغ تاریخ انسان خردمند رفته و نخستین رگه های تفکر عقلانی در جهان ایرانی را مورد تأکید قرار می دهد، روایتی که در فلسفه تاریخ هگل نیز ایران را به عنوان بنیاد اندیشه به رسمیت شناخته بود. این فصل با مقایسه پروژه جامعه شناسی شناخت در آلمان و امریکا و مقایسه دو سنت فکری برآمده از آن به پایان می رسد. بخش سوم کتاب حاضر، مروری بر نظریات مهم ترین متفکران تاریخ علوم انسانی است که در باب جامعه شناسی رأی و نظر داشته اند و مخاطب با گزیده عقاید شخصیت هایی مانند «ویلهلم یروزالم»، «ژرژ گورویچ»، «ارنست گرون والد»، «یولیوس کرافت»، «فلورین زنانیکی»،
«یولیوس شاف»، «پیتر برگر»، «توماس لوکمان» و… آشنا می شود. بخش چهارم کتاب به «امیل دورکیم» اختصاص دارد و جامعه شناسی شناخت وی در این فصل بررسی می شود. پنجمین بخش کتاب، درآمدی بر تاریخ جامعه شناسی شناخت، این حوزه فکری را در دوران جدید جست وجو می کند. در بخش ششم، نویسنده بحث های توضیحی و انتقادی خود درباره جامعه شناسی شناخت را تنظیم کرده است. این فصل در اصل شرح نکات کلیدی و سرنوشت ساز جامعه شناسی شناخت و تعیین موقعیت هایی است که تاکنون در این حوزه نظری مورد مناقشه بوده است. بخش پایانی این کتاب نیز مؤخره ای شامل تغییر مسائل جامعه شناسی شناخت در دوران جدید (مانند آنچه در جامعه شناسیِ جامعه شناسی ذکر شد) و آسیب های تهدیدکننده جامعه شناسی شناخت است. از نظر نگارنده، عدم ادراک و تمایز میان مسائل شخصی متفکران جامعه شناسان شناخت کلاسیک و مسائل شناختی آنان و روان شناسی گرایی کردن جامعه شناسی شناخت و فراموش کردن رسالت نقد می تواند تهدید ها و آسیب هایی باشد که به این حوزه مطالعاتی خدشه شناختی وارد کند.