ملاصدرا از حکمای بزرگ ایران در قرن 11 هـ . ق است. وی علوم نقلی را نزد شیخ بهایی و علوم عقلی را نزد میرداماد و میرفندرسکی فرا گرفت و در علوم عقلی، مخصوصا در حکمت الهی، به مقامات عالی نایل شد. مهم ترین اثر او در فلسفه، کتاب معروف به اسفار است. فلسفه ی ملاصدرا، که خود از آن به عنوان “حکمت متعالیه” نام می برد، تلفیقی است از عقاید مکتب مشاء و اشراق، و مسلک کشف و شهود. اصالت فلسفه ی او در این است که از تلفیق این عقاید، مکتبی خاص به وجود آورده است که جریان فلسفه را در ایران پس از او سخت تحت تاثیر قرار داده و تقریبا منحصر به او کرده است. کتاب حاضر جلد دوم از مجموعه ی “درآمدی به نظام حکمت صدرایی” و شامل دو بخش معرفت شناسی (هستی شناسی ادراک) و خداشناسی است. برخی مطالب بررسی شده در این مجلد عبارت اند از: علم حضوری؛ علم حصولی؛ وجود ذهنی؛ اثبات ذات (اثبات وجود خداوند)؛ توحید؛ علم خداوند به اشیاء به ترتیب در علم مع الفعل، علم پیشین مغایر و علم پیشین ذاتی.