ملاصدرا از حکمای بزرگ ایران در قرن 11 هـ . ق است. وی علوم نقلی را نزد شیخ بهایی و علوم عقلی را نزد میرداماد و میرفندرسکی فرا گرفت و در علوم عقلی، مخصوصا در حکمت الهی، به مقامات عالی نایل شد. مهم‌ترین اثر او در فلسفه، کتاب معروف به اسفار است. فلسفه‌ی ملاصدرا، که خود از آن به عنوان “حکمت متعالیه” نام می‌برد، تلفیقی است از عقاید مکتب مشاء و اشراق، و مسلک کشف و شهود. اصالت فلسفه‌ی او در این است که از تلفیق این عقاید، مکتبی خاص به وجود آورده است که جریان فلسفه را در ایران پس از او سخت تحت تاثیر قرار داده و تقریبا منحصر به او کرده است. کتاب حاضر جلد دوم از مجموعه‌ی “درآمدی به نظام حکمت صدرایی” و شامل دو بخش معرفت‌شناسی (هستی‌شناسی ادراک) و خداشناسی است. برخی مطالب بررسی شده در این مجلد عبارت‌اند از: علم حضوری؛ علم حصولی؛ وجود ذهنی؛ اثبات ذات (اثبات وجود خداوند)؛ توحید؛ علم خداوند به اشیاء به ترتیب در علم مع‌الفعل، علم پیشین مغایر و علم پیشین ذاتی.