در سال های اخیر برای رفع مشکلات و نارسایی های نظام شهرسازی کشور، نظرهای متفاوتی از جانب دست اندرکاران جامعۀ حرفه ای، دانشگاهی، و مسئولان اجرایی ابراز شده است، که محور اصلی همۀ آن ها تاکید بر نارسایی شیوه های گذشته و موجود شهرسازی، ضرورت اصلاح آن ها، تغییر هدف ها، مضمون، محتوا و روش های تهیۀ برنامه ها و طرح های شهرسازی بر مبنای نیازهای واقعی شهرهای کشور و تجربیات نوین جهان بوده است. در خصوص مضمون و محتوای طرح ها، جایگزینی طرح های ساختاری و راهبردی به جای طرح های جامع، ضرورت توجه به محیط زیست و اصول توسعۀ پایدار و کیفیت بصری شهرها، و بسیاری عوامل دیگر به طور مکرر از سوی صاحب نظران گوشزد شده است. برنامه ریزی شهری ـ در چارچوب قوانین معین ـ از اوایل قرن بیستم در پاسخ به نیازها و ضرورت های ناشی از رواج شهرنشینی و رشد و گسترش شهرها معمول شده است. شهرداری وظیفه دارد که در داخل محدودۀ خدماتی و قانونی، پروانۀ ساختمان بدهد و بر مطابقت آن چه ساخته می شود با ضوابط مصوب نظارت کند. کنترل جمعیت و جلوگیری از روند بی رویۀ مهاجرت به شهرها از عواملی است که باعث حرج و مرج در شهرها می شود و تنها در شرایط وجود مدیریت مستقل و مسئول است که امکان برنامه ریزی مستمر و به کارگیری شیوه های نوین و برنامه ریزی فضایی و طرح ریزی شهری فراهم می شود. مجموعۀ حاضر مشتمل است بر هفده مقاله در زمینۀ “مسائل شهرسازی در ایران امروز” که در فاصلۀ سال های 80-1370 در مجلات آبادی، معمار، و شهر و چند نشریۀ تخصصی دیگر به چاپ رسیده است.