“محی الدین ابن عربی”، یکی از چهره های درخشان عرفان، پیشوای عارفان، محبوب خاص و عام و پیر و جوان و دارای ضمیری آگاه، قلبی مطمئن، ایمانی خالص به ایزد دلدار، اندیشه ای توانا و عزمی استوار، و روحی ملکوتی است که در جهان اسلام، شهرتی فراگیر دارد. عمق معلومات وی اثری خاص در قلوب مردان خدا به ویژه حکیمان و عارفان فارسی زبان می گذارد. آثار ابن عربی را تا بیش از پانصد کتاب و رساله نوشته اند که مشهورترین آن ها “فصوص الحکم” و “فتوحات مکیه” است. وی حکمت اشراق و عرفان را تلفیق کرد، و به صورت علمی درآورد که به تصوف و عرفان جنبه ی علمی و استدلالی داد. به طور کلی می توان وی را بنیان گذار عرفان علمی دانست. “شجره الکون” یا درخت هستی نوشته ی منظوم عرفانی و عشق ابن عربی است که ایشان توانسته، مسائل و مبادی عرفانی را به نحو مطلوبی در لباس شعر بیان نموده و به حقیقت عشق عرفانی جلای خاصی ببخشد؛ نوشته ای که در آن از جهان پیدایش و هستی در آغاز آفرینش و جلوات آن سخن رفته است. موضوع هستی که گفتار اصلی فلاسفه و عرفا را تشکیل می دهد، با کلام گویای عارفانه ی ابن عربی، جلای تازه ای به خود گرفته و با مظاهر بارز اقوال بزرگان به ویژه پیامبران و امامان و کلام آسمانی (قرآن) مزین گشته است. مطالب کتاب پس از مقدمه در دو بخش تنظیم شده است. در بخش نخست با عنوان “مفهوم وجود و اقوال وارده بر آن” مفهوم وجود از نظر فلاسفه و عرفا و متکلمین بررسی گردیده است. در بخش دوم به متن عربی کتاب تالیفی ابن عربی (شجره الکون) در 33 متن (بخش) پرداخته شده و ضمن ترجمه ی فارسی آن توضیحی بر متن عربی آورده شده است.