نگارنده در فصل نخست کتاب کوشیده است، علاوه بر تعریف “شرم”، تمایز آن را با حس گناه و حس تقصیر و اشتباه نشان دهد. به تصریح نگارنده: “در تبیین حس شرم در معنای نوین آن… کوشیده ام تا بر موضوع خود انگیختگی درونی فرد در تجربه ی حس شرم به عنوان تمایز اصلی میان درک سنتی و نوین از حس شرم را در قلمرو فرهنگی مورد توجه قرار داده ام. در این بخش ارجاعاتی به متون کلاسیک ادب ایرانیان داشته ام… در بخش دوم این فصل نیز جایگاه شرم را در قلمرو سیاسی ـ اجتماعی مان مورد توجه قرار داده ام و به ذکر فقط چند نکته پرداخته ام. در فصل سوم نیز کلیاتی را در مورد ضرورت تجربه ی حس شرم و چگونگی تحقق آن در فرد و در جامعه ذکر کرده ام…. رنگ شرم، سرخ است؛ رنگ خشم و عصیان. در تجربه ی حس شرم، سرخی حاصل خشم به خود و در پی آن، تمایل به عصیان علیه خود است؛ خود “چه به مثابه ی یک فرد، و چه یک گروه، یا سازمان، یا طبقه و یا یک ملت. از همین رو چه کمیاب می نماید این سرخی! آن هم برای ما ایرانیان که چه بسیار از نگریستن به خود و نقد خود گریزانیم و بنابراین چه اندک سرخ می شویم”.