در این کتاب، خاطرات زنی بهورز از اهالی قشم روایت می شود. او بر خلاف زنان دیگر قشم از برقع که رسم معمول زنان آن منطقه است استفاده نمی کند. در بخش اول کتاب، وی از خاطرات کودکی تا کشف برقع سخن می گوید. بخش دوم شامل خاطرات پس از کشف برقع تا امروز است که به صورت گفت وگو تنظیم شده است. در کتاب آمده است: “… زن ها و بچه ها با دیدن من پوزخند می زدند، یعنی که عقلش سر جا نیست. جوری رفتار می کردند انگار من دیوانه شده ام. زنان به من می خندیدند و زخم زبان می زدند. می گفتند از تو دیگر هیچ چیز بعید نیست، ممکن است هر کاری بکنی. اگر زنی می خواست با من دوست باشد از ترس مردم خودش را کنار می کشید. من هم سعی می کردم چشمم به چشم کسی نیفتد، یا نشنوم از من چه می گویند. دیگر خودم هم رویم نمی شود با کسی رفت و آمد کنم، چون طوری رفتار می کردند انگار که من هیچ ام… چند سال طول کشید تا مردم کمتر سر به سرم بگذارند. البته زنان هنوزم به من نگاه می کنند ولی دیگر چیزی نمی گویند، طوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. اما برای من اتفاقی بزرگ تر از این نمی توانست بیفتد.”