نخستین دولت مستقل ایرانی بعد از ورود اعراب به ایران دولت طاهریان بود که به دست امیری ایرانی با نام “طاهر ذوالیمینین” تاسیس شد. پس از طاهریان، صفاریان نیز در سال 259 هـ . ق دست به تشکیل حکومت مستقلی زدند. این دولت به دست یعقوب لیث صفاری، از عیاران و جوانمردان سیستان، تشکیل شد. تشکیل دولت های مستقل در قرن چهارم و نیمه ی اول قرن پنجم هجری نیز ادامه یافت. مهم ترین آن ها عبارت بودند از: سامانیان، آل بویه و غزنویان. بیش تر محققان از دوران مورد نظر با نام عصر طلایی تمدن اسلامی یاد می کنند. در این دوره علوم مختلف رواج یافت و تعداد دانشمندان و آثار علمی این دوره، نسبت به تمام دوره های بعدی بی نظیر است. چهارمین شماره از مجموعه ی “داستان فکر ایرانی”، به شکل گیری اولین سلسله ی ایرانی تا تشکیل امپراتوری سلجوقی اختصاص یافته است. ایرانیان در دوره ی سلجوقی دوباره اوج می گیرند و فلیسوفانی چون فارابی و ابن سینا را پرورش می دهند. این دوره، دوره ی شکوفایی فلسفه، علم، ادبیات و کلام در سرزمین های پهناور اسلامی است که ایرانیان در آن نقش مهمی دارند.