در کتاب حاضر این نکته مورد بحث قرار می گیرد که حکومت قاجار در اداره اتباع خود فقط بر زور و کاربرد آن متکی نبود، بلکه به همان اندازه و شاید بیشتر به توافق میان خود و ملت اتکا داشت؛ توافقی که خود ناشی از یک نظام پیچیده موازنه بود که به نوبه خود بر مردم در تمام سطوح اتکا داشت که مذاکره سیاسی می کردند و با دولت و با یکدیگر به چانه زنی می پرداختند. نویسنده در پی آن است که دریابد چگونه این گفت وگو میان مردم و حکومت جریان می یافت.