از خواب که بیدار می شوم دهانم باز است. دندان هایم چرب و چیلی اند؛ بهتر است که شب ها مسواک بزنم، ولی هیچ وقت حالت این کار را نداشته ام. چشمانم قی بسته اند. دیگر درد نمی کنند. موهای خشک روی پیشانی ام را باز می کنم و موهایم را می کشم عقب. کار بیخودی است؛ مثل ورق های یک کتاب نو راست شده و دوباره می افتند روی چشمانم. سقف پر از لکه شده؛ سقف اتاق هم همان پشت بام است. بعضی جاها زیر کاغذ دیواری طبله کرده. اسباب و اثاثم شبیه خرت و پرت های سمساری است که در پیاده رو ولو شده اند. لوله بخاری کوچک شبیه زانویی شده که با کهنه پارچه ای باند پیچی شده. بالای پنجره سایه بانی آویزان شده که دیگر به درد لای جرز هم نمی خورد.