خاطره واقعیتی است که وجود دارد و وجود ندارد؛ واقعیتی است که هر چه از او دورتر می شویم، به ما نزدیک تر می شود. خاطره اتفاقی است که افتاده و تمام شده است؛ اما تمام نشده است. با ما هست. جزئی از ما شده است. همه اتفاقات چنین نیستند. عمده اتفاقات به مرور از ذهن پاک می شوند. اندک شمارند اتفاقاتی که در ذهن می مانند و آینده ما را می سازند. دریا وجود دارد، اما دیده نمی شود. مگر این که بلند شویم، برویم و ببینیم. خاطره نیز به همان اندازه در ذهنمان وجود دارد، اما نمی شود بلند شد و رفت و آن را دید. چون دیگر وجود ندارد. رقت و اندوه خاطره از همین جاست که آغاز می شود؛ از همین بودن و نبودن. کتاب دو امدادی تک نفره، به خاطرات محمد شمس لنگرودی در بین سال های 1329 تا 1357 پرداخته است.