آدورنو در این کتاب، آبژه را در قالب مفهوم، ابر واژه ای می داند که فردیتیش در آذرستان همان سازی می سوزد. بدین روی، از گناهکاری اندیشه جهانی سخن می راند. به راستی، حضور تناقض را پردیسی را می انگارد که گریز از دوزخ همانی را توجیه می کند. در این پهنه ی نومیدی، او نه فقط بر تناقض ها حمله نمی برد، بلکه دروازه اندیشه خویش را به تمامی بر آن ها می گشاید تا به در آیند، چه جنبانی تناقض را حیات بخش می بیند. از آن رو که احکام سوژه را از فرو نشستن و آرمیدن سکون باز می دارد و پوست اندازی های اندیشه را سبب می گردد.