و من هنوز آنجا بودم… صحرا خانه ام بود، فضای باز، نور، سکوتی که در حقیقت، سکوت هم نبود… بعد از مرگ پدرم، بالاخره آموختم عشق موجودی رام و مطیع نیست، حیوانی درنده خو است، آشفته و پیش بینی ناپذیر، عظیم و بخشنده. عشق بود که مرا از سوگ و تاریکی بیرون کشید. مهاجری مراکشی در صحرای موهاوی تصادف می کند و راننده بی توجه یا شاید هم با رضایت، از صحنه می گریزد. این ماجرا آغاز داستان خانواده مهاجر، تراژدی مرگ پدر و سفری از سوگ به عشق است، حکایتی خانوادگی، داستانی جنایی و روایتی عاشقانه که در پس زمینه اش، روایت های گوناگون، زندگی و هویت آمریکایی را به تصویر می کشد؛ وضعیت و نگرش مهاجران، زنان، سیاهان و سفیدان.