کتاب حاضر، مجموعه ای از گفتگوهای در باب فلسفه و انسان است. مؤلف بیان می کند که ما بازندگی قهریم و به آن تبسم نمی کنیم. از روی ملالت و تکلف وارد زندگی می شویم. او خاطره ای بیان می کند که: «شاید چهار یا پنج ساله بودم. یک روز پدرم یک جفت گیوه نو برایم خرید و گفت: فردا می خواهد مرا با خودش به یکی از دهات مجاور شهر به مهمانی ببرد. من به قدری حالت شعف پیدا کردم که تا صبح با وجوداینکه خواب بچگی سنگین است چند بار بیدار شدم و بیرون را نگاه کردم ببینم صبح شده است یا نه. این یعنی به استقبال روز و زندگی رفتن».