این کتاب مجموعه نوشته هایی از “پیتر بروک” درباره هنر بازیگری و تئاتر است که طی آن نگارنده تجارب و دیدگاه خود را در باب “نمایش” مطرح می سازد. برای نمونه، او می گوید: “برای این به تئاتر می رویم که زندگی را تماشا کنیم، ولی اگر زندگی بیرون از تئاتر با زندگی درون تئاتر تفاوتی نداشته باشد تئاتر اصلا بی معناست و اجرای آن بیهوده است. ولی اگر بپذیریم که زندگی درون تئاتر آشکارتر و پرشورتر از زندگی بیرون است، آن گاه می توان دید که این زندگی همان زندگی بیرون است و هم چیزی دیگر… زندگی درون تئاتر ملموس تر و فشرده تر است زیرا غلیظ تر است. فشردگی مکان و زمان نوعی عصاره غلیظ را پدید می آورد. در زندگی واقعی، بریده بریده سخن می گوییم و واژه ها را تکرار می کنیم، ولی این شیوه طبیعی بیان اندیشه ها زمان زیادی می برد تا بتوانیم آنچه می خواهیم بگوییم ادا کنیم. اما این روش، یعنی ارتباط روزمره آغاز گاه واقعی است، و این در تئاتر درست همانند لحظه ای است که بازیگر بداهه پردازی می کند و جمله هایش طولانی است… هدف، آشنایی با تار و پود زندگی است، نه کمتر و نه بیشتر. تئاتر می تواند همه جنبه های هستی انسان را نمایش دهد. بنابراین همه شکل های زنده معتبرند و همه شکل ها می توانند بالقوه در بیان نمایشی جایی داشته باشند. شکل ها مانند واژگان اند، یعنی هنگامی معنا می یابند که درست به کار روند.