در این مجموعه بیست و یک داستان کوتاه از “ریموند کارور” (1938 – 1988) نویسنده آمریکایی به طبع رسیده است. “کارور و گروه نویسندگان مینی مالیست و کسانی که…. سبک آنها را رئالیسم عریان می نامند، راوی ویرانی و خلا انسان درهم شکسته امروز هستند…. کارور نویسنده سیاسی نیست، داستان هایش در فضایی می گذرد که آدم هایش با مفاهیمی مثل دولت و سیاست سر و کار ندارند. واژگانی محدود دارند. دنیای آنها از در جلو و ایوان شروع می شود. تلویزیون عنصر اصلی زندگی آدم هاست و بعد یخچال و الکل، اغلب قهرمان های کارور، بدبخت هایی هستند که دوره ای از الکی خوشی را با الکل سرکرده اند و بعد آن را کنار گذاشته اند…. شاید تنها داستانی که در آن… به سیاست اشاره می کند و مستقیم به سیاست کشورش خرده می گیرد داستان “مردم آزارها” باشد. کارور گویی در این داستان نسبت به وقایع اطراف خودش و جهان واکنش نشان داده و اشاراتی به تروریسم و خاورمیانه و بمباران های امریکا دارد. باقی داستان های کارور، روایت ساده زندگی است. روایتی بی زمان در عین حال کددار…”.