نشر دعوت اسلامی در جزیره العرب، از همان ابتدا با مخالفت های گوناگونی از سوی سران نظام شرک و بت پرستی مواجه شد و پس از هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه، یهودیان و منافقان نیز به جرگة مخالفان این دعوت پیوستند. جنگ های نسبتا پرشماری که میان پیامبر (ص) و مخالفانش به وقوع پیوست و نیز حوادثی هم چون: قتل تعدادی از شاعران یهود و قتل عام بنی قریظه، همواره محل گفت وگو و انتقاد برخی از خاورشناسان و منتقدان پیامبر (ص) بوده است. این گروه، به ویژه در سال های اخیر، با استناد به برخی از گزارش های نامعتبر تاریخی، پیامبر (ص) را متهم به اعمال خشونت و عدم مدارا با مخالفانش می کنند و نشر سریع اسلام در جزیره العرب را معلول جنگ و به کارگیری شمشیر از سوی ایشان به شمار می آورند. در کتاب حاضر، ضمن نقد و تفسیر دیدگاه مذکور، به بررسی جایگاه و حقوق مخالفان در سیرة نبوی و بیان میزان بالای تحمل و مدارای پیامبر (ص) نسبت به مخالفان و دگراندیشان پرداخته شده است.