داستان از ابتدا تا انتها از زبان خانمی کتابدار، مشغول به کار در طبقه ی زیرین یک کتابخانه شهرستانی، به صورت مونولوگ روایت می شود. مخاطب او که ظاهرا فردی نامرئی است در کتابخانه محبوس و ناگزیر به شنیدن دردل های این خانم کلافه ی حدودا 40ساله ولی مجرد است. راوی در طول داستان علاوه بر اینکه توجه مخاطبش را به وقایع گوناگون و گاه عجیبی که در محیط کتابخانه می گذرد جلب می کند، حرف های بی پرده ای را به زبان می آورد و بی وقفه به زبان طعنه و طنز، به بیان واقعیت های درخور توجه و غیرقابل انکار می پردازد: از موضوعات تاریخی گرفته تا موضوعات تأمل برانگیز درخصوص برخی از نویسندگان بزرگ نظیر «گی دو موپاسان» یا «سیمون دو بووار» و روابط پنهان و آشکاری که آن ها به دلخواه یا از سر ناچاری با دیگران داشته اند.