مجموعه ی حاضر مشتمل است بر هفت مقاله در باب ادبیات که با دیدگاهی فلسفی و تحت این عناوین نگاشته شده است: “آگاهی از تداوم”، “ادبیات جهانی”، “نفوذ به کنه چیزها”، “رمان نویس کیست؟”، “زیبایی شناسی و هستی”، “پرده پاره می شود” و “رمان، حافظه، و فراموشی”. نویسنده در مقاله ی پایانی خاطرنشان می سازد: “کار مداوم نیروی فراموشی به هریک از کنش های ما حالتی سایه وار، غیرواقعی و محو شونده می بخشد. دیروز ناهار چه خوردیم؟ و حتی: سه ثانیه ی پیش به چه فکر می کردم؟ همه ی این ها فراموش شده و سزاوار سرنوشتی بهتر از آن نیست… در برابر دنیای واقعی ما که اساسا فرار و و سزاوار فراموشی است، آثار هنری هم چون جهانی دیگر سربلند می کنند، جهانی آرمانی، محکم، جهانی که در آن هریک از جزئیات دارای اهمیت و مفهوم است، جایی که هرچه در آن است، هرکلمه و هر فراز شایسته است هرگز فراموش نگردد و به همین منظور آفریده شده. با این حال درک هنری نیز از نیروی فراموشی مصون نمی ماند؛ با این توضیح که هریک از هنرها در برابر فراموشی موضعی متفاوت دارند. شعر از این دیدگاه امتیاز بیش تری دارد: کسی که یکی از اشعار بودلر را بخواند، نمی تواند حتی یک واژه را نادیده بگیرد. اگر از آن خوشش بیاید، چندبار و احتمالا با صدای بلند خواهد خواند. اگر عاشق آن باشد، از برش می کند. شعر تعزلی دژ محافظ حافظه است. در مقابل، رمان در برابر فراموشی مانند قصری است با تجهیزات دفاعی ناچیز. اگر فرضا هریک ساعت بتوانم بیست صفحه بخوانم خواندن یک رمان چهارصدصفحه ای بیست ساعت طول می کشد، یعنی حدود یک هفته. اما آدم به ندرت در تمام هفته فرصت خواندن دارد. بیش تر احتمال دارد که میان ساعت های خواندن چند روز متوالی فاصله بیفتد، روزهایی که در آن نیروی فراموشی دست به کار می شود. اما فراموشی فقط در فواصل ساعت های خواندن عمل نمی کند، بلکه هنگام خواندن نیز به طور مداوم در کار است… با این حال نویسنده رمانش را به گونه ای می نویسد که گویی شعری می سراید. نگاهش کنید! از دیدن ترکیبی که در برابر چشمانش ظاهر می شود، شگفت زده است: برای او کم ترین جزئیات پراهمیت اند، آن ها را به “مایه” تبدیل کرده، در جاهای مختلف تکرار می کند و مانند یک “فوگ” به آن می پردازد. به همین خاطر یقین دارم که نیمه ی دوم رمانش از نیمه ی نخست زیباتر و نیرومندتر خواهد بود؛ زیرا هرچه در تالارهای این قصر به پیش برویم، پژواک فرازهای پیش گفته و مضامینی که قبلا بیان شده اند بیش تر تکثیر شده و با همراهی آکوردها (مانند قطعات موسیقی) در هر سو طنین انداز می گردند”.