روانکاوی تنها یک روش درمانی نیست، بلکه باید به تجزیه و تحلیل خصوصیات روانی هر کس بپردازد. زیگموند فروید در دهه آخر قرن نوزدهم به درمان بیماران مبتلا به «نو روز» و «هیستری» به کمک تحلیل های روحی و بدون توسل به دارو و مواد شیمیایی همت گماشت. همین آزمایشات او بود که منجر به برآمدن علم روانکاوی شد. فروید نخست بیمار خود را هیپنوتیزم می کرد و با یادآوری خاطرات نهانی، عقده های روانی بیمار را کشف می کرد. در مرحله دوم روش تسلسل آزاد اندیشه ها و بررسی و تفسیر آن را پیش گرفت و این شیوه مطالعه را «روانکاوی» یا «پسیکانالیز» نامید. در این کتاب، فروید به تاریخ روانکاوی می پردازد.