ایران قدیم ترین کشور در بین ملت های جدید نامیده شده است؛ تمایزی که با دقت و صحت نه تنها تاریخ طولانی و فرهنگ پربار آن را منعکس می کند، بلکه علاوه بر آن موقعیت ارزندۀ آن را برای پرهیز از یوغ استعماری کشورهای اروپایی نیز بازتاب می دهد. در سال 1320 ش، محمدرضا پهلوی از سوی کشورهای اشغالگر در شرایط ورشکستگی اقتصادی و حملۀ وحشیانه به سلطنت بیست سالۀ پدرش (رضاشاه) به تخت سلطنت نشست. از همان روزهای پرآشوب، شاه ایران با تلاش های گوناگون حمایت سیاسی نیرومندی را برای خود تدارک دید و با کمک گروهی از نخبگان داخلی ارتش شکست خوردۀ خود را بازسازی کرد و توانست تاج و تخت خویش را حفظ کند. وی پس از ترور نافرجام به عمل آمده علیه او در سال 1327 و سقوط احتمالی اش به وسیلۀ نخست وزیر وقت، محمد مصدق، که گواهی بر ماهیت ضرایف اتحاد نخبگان اجتماعی و ارتش به نفع شاه بود، با استفاده از قدرت نظامی خود به ریشه کن کردن حزب توده در ایران پرداخت. از سال 1325 نیز نظام سلطنتی دو حزبی را به وجود آورد که هر دو به وسیلۀ شاه ایجاد و کنترل می شد. با ایجاد کنترل روزافزون روی زندگی سیاسی مردم، شاه وابستگی خود را به آمریکا کم کرد و در نهایت به صورت مجازی به این وابستگی خاتمه داد. در این زمان به نظر می رسید که تاج و تخت تثبیت شده و مخالفان داخلی نیز کاهش یافته اند. اما به طور کلی پذیرفته شده است که محمدرضاشاه با این همه پیروزی های ستایش شده، نتوانست حمایت سیاسی اکثریت را، آن چنان که با تمام تلاش در پی تحصیل آن بود، به دست آورد. در کتاب حاضر، نقش نخبگان سیاسی ایران بررسی شده است. فرضیۀ اصلی کتاب چنین صورت بندی شده است: در جوامعی که فرایندهای سیاسی آن درون ساختارهای رسمی دولت کم تر نهادینه شده است، نگرش ها و رفتار افراد پرقدرت راهنمای قابل اعتمادی برای تغییر سیاسی محسوب می شود. مفهوم نخبگان سیاسی آن چنان که در این بررسی، استفاده گردیده است، مفهومی تجربی ـ رفتاری است. درکتاب، نخبگان سیاسی به مثابۀ افرادی از اعضای جامعۀ ایران تعریف شده اند که در مقایسه با سایر اعضای جامعۀ ایرانی هم از نظر سیاسی فعال تر بودند و هم قدرت بیش تری داشتند و اصولی چون بدبینی سیاسی، بی اعتمادی شخصی، عدم امنیت آشکار و… معمولا رفتار آنان را تعیین می کند.