در میان رجال تاریخی ایران، کمتر کسی را می‌شود سراغ گرفت که مانند ناصرالدین شاه اهل سیر و سیاحت باشد. از این روست که وی را شهریار جاده‌ها نامیده‌اند. رغبت او به سفرنامه‌خوانی و سفرنامه‌نویسی موجب شد که آثار بسیاری به قلم وی و یا دربارة وی نوشته شود. از میان جاهایی که این شاه خوش‌باش رفته بود، مازندران بیش از همه مورد توجه قرار داشت و آن به سبب نزدیکی ارتفاعات و سپس جلگه و دریایش به پایتخت و بهره‌مندی از چشم‌اندازهای طبیعی و شکارگاه‌های آن بود. کتاب حاضر حاوی دو گزارش سفر ناصرالدین شاه به این سامان است.