دیپلمات ها حق دارند که تابع نظرات اندیشمندانی مانند هانس مورگنتا باشند که معتقد بود سیاست، یعنی قدرت و قدرت یعنی نفوذ. از دید مورگنتا، کار دیپلمات توسعه روابط با هدف آفرینش نفوذ است تا کشورش دست بالاتری در قدرت پیدا کند. در یک کلام، این کار جزو واقع گرایی معنای دیگری ندارد و البته از آرمان گرایی دور است. روزنامه نگاران و خبرنگاران نیز متقابلاً حق دارند که بر اساس نظریه های اندیشمندان علم ارتباطات و روزنامه نگاران چون ویلبر شرام و مک لوهان، رویکردی انتقادی پیشه کنند و به مخاطبان پاداش بدهند. پاداش خبرنگار به مخاطب جز کسب اطلاعات و شفاف سازی اتاق های دربسته مذاکرات، چیز دیگری نیست؛ هست؟ بنابراین، در این کتاب، این امکان فراهم می شود که ما خود را هم در مقام دیپلمات و من در مقام جایگاه خبرنگار قرار دهیم و از هر دو منظر به این رابطه بنگریم تا تفاوت های آشکار این دو را دریابیم. از این رو، کشف این رابطه از ویژگی های بارز این پژوهش است.