مطالعه ی انتقادی ایده ها و نظریه های ضد روشن گری اروپایی که روشن فکران بسیاری در ایران از آن ها الهام گرفته و دنیای جدید را متاثر از این سنت فکری خاص می نگرند، موضوع اصلی مباحث کتاب حاضر است. این نقد تفکر روشن فکران ضد روشن گری با تاکید به آراء مارتین هایدگر و پیروان ایرانی تبار او انجام گرفته است. چالش محوری نویسنده ی کتاب، نه بررسی آرای همه ی روشن فکران اثرگذار ایرانی بلکه عمدتا بر کالبدشناسی مفهومی از “خصومت دیرینه سال پیروان ایرانی تبار هایدگر” با مدرنیته ی دموکراتیک و نگاه تقابلی و خصمانه ی آن ها با فلسفه روشن گری استوار شده است. در نیتجه اشارات و ارجاعات نویسنده به آرای دیگر روشن فکران و اندیشه گران ایرانی، با توجه به این نکته ی محوری و برای پشتیبانی از آن صورت گرفته است. نقد نویسنده به منظومه ی فکری ـ فلسفی دشمنان روشن گری، در حوزه ی مفاهیم نظری و تئوریک محدود نمی شود بلکه با عرضه ی تجربه های زیسته ی مصلحان اجتماعی چون مهاتما گاندی، مارتین لوتر کینگ، جواهر لعل نهرو و… متن حاضر را به زندگی روزمره پیوند می دهد. از سوی دیگر مبانی نظری و تحلیلی نویسنده از قالب های مرسوم و عادت شده ی “اروپا ـ محوری” نیز با موفقیت عبور می کند و از منظری “جهان شهری” و متکثر به خوانش مفاهیم جاری و تاریخی روشنگری و تبیین رابطه ی بغرنج میان دموکراسی، سکولاریسم و نقش دین نایل می آید. نکته ی دیگری که می توان به آن اشاره کرد، رویکرد نویسنده به اصلاح طلبان اسلامی است که دیدگاه هایشان توسط عبدالکریم سروش بیان می شود. نویسنده دو نقد بر آن ها وارد می کند: وجود نوعی مانع نظری در راه پذیرش لیبرال دمکراسی و پافشاری بر ایجاد تغییری ریشه ای در اندیشه های دینی مسلمانان به جای تکیه بر ابداع و تاسیس نهادهای دمکراتیک.